Vandaag was ik met een heerlijke 8-jarige slechthorende kanjer in gesprek. Ik liet haar ervaren hoe kleine dingetjes de communicatie nét even wat makkelijker kunnen maken.
Dit gaat spelenderwijs en waar het kan ook ervaringsgewijs: zo liet ik haar ervaren hoe het is om in gesprek te zijn met mij, terwijl ik de zon in mijn rug heb en zij tegen de zon in kijkt naar mijn gezicht. Met kleine dichtgeknepen ogen probeerde ze nog goed te kijken. Er volgden nog wat ervaringen over en weer, waarin ik die van mij ook deel. Heerlijke gesprekken vind ik dit!
En opeens: vanuit het niets vroeg ze: "hoe kan het dat jij zoveel weet over slechthorendheid?". Ik liet even een stilte vallen en keek zelf vragend terug, waarop ze zelf half verbaasd (dat ze het niet meteen wist) antwoordde: "OH JA! Jij bent zelf ook slechthorend!".
Precies! Al mijn hele leven lang.
En wat een rijkdom dat ik deze "oeroude wijsheid" mag doorgeven :-)
Comments