Als je te maken hebt met Levend Verlies kan er sprake zijn van terugkerende pijn en verdriet. Pijn die soms stevig en totaal onverwachtst op kan vlammen of pijn waarvan je op voorhand weet dat het er is..
In beide gevallen mag je daarin voor jezelf zorgen door toe te laten dat die pijn er is, die hoef je niet weg te drukken.
Lang duwde ook ik de pijn weg, waarbij deze vervolgens op kwam op een manier dat het niet in verhouding was met of niet te linken was aan de situatie.
Ik kan op heel veel momenten goed uit de voeten met mijn gehoorverlies door assertief te zijn, door mijn hulpmiddelen of tolken in te zetten en in alledaagse settings door nog eens te vragen om herhaling of om rustig en om de beurt te praten enz. enz. Want; wat is er véél mogelijk! En ook ik geniet van al het moois wat er nu mogelijk is zoals dat er steeds meer theater en film toegankelijk is voor ons als doven en slechthorenden en er steeds meer ondertiteling is op tv. En ik kan op mijn manier genieten van muziek. Dat zie, voel en doorleef ik en daar ben ik súper-súper-dankbaar voor. Tegelijkertijd is er ook de andere kant. En als ik die naar voren laat komen voelt het alsof ondankbaar ben. Als ik in situaties ben waarin niet alles óf álles niet gaat zoals ik diep van binnen wens dat het gaat. En dat gevoel van ondankbaarheid wordt soms versterkt door wat ik om mij heen zie en hoor. "Kijk naar wat er wel goed gaat" en vervolgens wordt opgesomd wat goed gaat. Of op sociale media komt het ene na het andere succesverhaal voorbij met wat hen zo goed helpt. Dat daar aandacht voor is, is goed en ook belangrijk. Tegelijkertijd vind ik het belangrijk ook oog te hebben voor wat daarachter, daaronder of daarnaast nog meer speelt. Daar waar je niet aan kunt wennen en wat mij betreft ook niet hoeft. Er zijn en blijven dingen die niet (helemaal) op te lossen zijn. Ik deel je hier mijn grote "waar ik niet aan kan wennen" en daarna wat helpend kan zijn bij Levend Verlies. Waar ik niet aan kan wennen is dat mijn gehoorverlies van invloed is op de verbinding die ik al of niet met mensen in een groep kan krijgen en behouden. Door gehoorverlies kan ik nooit als vanzelfsprekend in een groep mee kletsen. En een groep begint al bij 3 personen. Er is altijd iets extra's van mij en de anderen nodig om mij deel te kunnen laten zijn van het geheel. En doordat vaak de spontaniteit en ontspannenheid van het gesprek ten koste gaat door wat ik extra nodig heb, gaat het ook weleens ten koste van mijzelf werkelijk deel te voelen van het samenzijn. Hierdoor voelt de verbinding niet gelijkwaardig; ik ben hierin afhankelijk van de inzet van anderen. Door de dagen heen zijn er zoveel momenten van verbinding mogelijk tijdens één op één momenten en die ervaar ik ook. En daar ben ik ten diepste dankbaar voor. Daarnaast zijn er ook even zoveel momenten die ongemak geven en mij uit verbinding halen. De ene keer doet dat meer pijn dan de andere keer. Bijvoorbeeld: Waar ik niet aan kan wennen is dat ik mij alleen maar een chauffeur voel als ik de jongste met vriendin naar de volleybal rijdt en zij met z'n tweetjes achterin kletsen. Ik heb werkelijk geen idee waar het over gaat en wat zou ik graag hun social talk willen horen, alleen maar om een completer beeld te krijgen van hun beleveniswereld. En heel misschien toch een keertje ook ergens op reageren of juist bewust niet reageren en het opslaan in mijn hart voor dat momentje van verbinding. Waar ik niet aan kan wennen is dat ik ongemak ervaar als ik denk genoegen lijk te moeten nemen met dat ik tijdens een vergadering/intervisie/overleg het belangrijkste mee krijg. Dat ik de meeste grapjes of andere luchtige talk tussendoor laat gaan. Het kost al zoveel inspanning en ze doen al zo hun best en er is al best wat herhaald. Laat maar even. Tegelijkertijd zijn juist die tussenmomentjes die zorgen voor echte verbinding. Waar ik niet aan kan wennen is dat tijdens verjaardagen en feestjes mensen door gezelligheid het geklets los en ongestructureerd verloopt en ik dus zo niet op mijn best ben. Terwijl ik dól ben op mensen en samenzijn met mensen en gesprekjes. Het is een uitdaging zelf ontspannen te blijven en vanuit die ontspannen houding ook gezellig steeds opnieuw om herhaling te vragen of bewust te kiezen voor laten gaan en te proberen te genieten van ander moois. In beide gevallen raak ik uit verbinding, omdat dit niet de manier is die bij mij past om te zijn met anderen mensen. Waar ik niet aan kan wennen zijn de momenten dat de vrienden van onze kinderen over de vloer zijn en zij met elkaar kletsen over van alles en nog wat en ik dat niet als vanzelf mee krijg. Het lukt om ook te genieten van het feit dat ze zo fijn omringd zijn door zulke lieve en fijne mensen en tegelijkertijd is er ook pijn. Ook andere mensen met andersoortig Levend-Verlies kunnen deze gevoelens herkennen. Voor hen/ons is het een uitdaging met die situaties te zijn omdat het is wat het is, omdat Levend Verlies dat nu eenmaal met zich meebrengt. Inzicht hierin helpt en zelfzorg is hierbij onontbeerlijk en kan op diverse manieren. Uitgerust zijn kan helpen je minder mee te laten slepen door je emoties. Je pijn en verdriet delen met anderen helpt om je niet alleen te voelen. Extra pijn voorkomen door jezelf niet te veroordelen voor het feit dat het je even niet lukt om te zijn met hoe de situatie op dat moment voor jou is. Het kan helpen om af en toe bewust zelf alleen of samen stil te staan bij het feit dat dit is wat het is, hoeveel pijn ook dat doet. Even je tranen de vrije loop op een door jou gekozen moment of plek. Als bij een soort altaartje. Zo heb ik mijn persoonlijk monument wat ik graag met je deel. Wellicht inspireert het je tot het maken van een eigen persoonlijk monument. Het mooie van dit doosje is dat ik het aan kan vullen of aanpassen naar gelang de fase of situatie waarin ik zit of waarmee ik geconfronteerd wordt.
Je bent van harte welkom om te onderzoeken hoe jouw proces verloopt en wat voor jou helpend is daarin.
Een heel lieve ondersteunende groet, Marjan
コメント