Zeventien was ik. En ik ging uit. Niet héél vaak. Wel vaak genoeg om te weten dat in die ene tent op de Grent in Noordwijk wel een érg leuke barkeeper werkte.
De Grent, nog steeds het uitgaansgebied van Noordwijk. Beetje dansen, beetje kijken, beetje kletsen met een vriendin tot mijn oog op de tekstbalk valt: zo eentje waarvan de woorden met rode letters voorbij schuiven. Barkeeper gezocht - - - - Man / Vrouw ---- Vlotte babbel ---- Harde werker ---- Géén kunstgebit! ------ Géén hoorapparaten! ---- Ik keek al niet eens verder meer. Géén hoorapparaten!?!? Hier voelde ik mij aangetast in mijn eer deze hoorapparaten dus wél te dragen! Há! Meteen een leuke reden om die wel erg leuke blonde barjongen, kuiltjes in zijn wangen --- guitige ogen, aan te spreken.
Ik stootte mijn vriendin aan: "Ik kan het werk zelfs nog beter dan iemand zonder hoorapparaat. Ik kan in de herrie achter de bar spraakafzien wat ze willen drinken. Kom!"
Nu denk ik: een praatje over en weer is wel wat lastiger, maar ach.... als 17-jarige denk je álles te kunnen!'.
Met een brede lach en mijn sprekende ogen keek ik 'm een paar tellen later aan. Een leuke lach terug gevolgd door een vragende knik wat of ik wilde.
Ik wees naar het bord en daarna naar mijn oor en kwam wat dichterbij. En dichterbij trok ik mijn lange blonde haren aan de kant, pakte mijn hoortoestel, waarbij ik voor alle zekerheid het oorstukje maar in mijn oor liet ;-).
Een vragende blik van mij naar hem en van hem naar mij.
Ik vertel, bijna schreeuwend, om boven de muziek uit te komen: 'Ik ben slechthorend en draag hoortoestellen en dát', wijzend naar het bord, 'is niet leuk om te lezen. Ik denk dat ik dit werk juist goed kan omdat ik kan spraakafzien'.
'Wacht', gebaarde hij met een lach, en liep via de bar naar achteren naar de keuken. Een paar tellen later was hij terug met zijn baas.
Ik herhaalde mijn beweging en mijn verhaal.
Beiden naar elkaar lachend kreeg ik ter plekke de baan aangeboden!!!
Ik heb er een nachtje over geslapen, maar toch niet aangenomen. Ben wel een heel leuke collega misgelopen, maar de nachtelijke werktijden niet. De dag erna was wel mooi het stuk van de hoorapparaten weg. En ik geloof dat van het kunstgebit ook.
Moraal van het verhaal? De kracht van kwetsbaarheid: ga staan voor wie je bent met alles erop en eraan! En ja, het helpt om af en toe lekker, doch vriendelijk, brutaal te zijn!!
Comments