Het is halverwege de dag als ik in een lange rij in de Efteling sta en achter mij ouders zie worstelen met een jochie van 7 á 8 jaar. Ze houden hem stevig op de arm, maar hij wil niet. Hij wijst, verschillende kanten op, ouders kijken wat ongemakkelijk terwijl hij probeert zich uit de stevige greep van papa te wringen. Hij mag eindelijk even staan, maar vader houdt zijn hand op zijn borst gedrukt met een wijsvinger omhoog als signaal dat ............... tsja.... wat? Het raakt mij. Ik observeer het een tijdje en zie dat hij een BAHA en hoortoestel draagt. Met een stoere donkerblauwe pet erover. Ik kijk het nog een tijdje aan.... moeder lijkt zich ook geen raad te weten hoe deze lange wachttijd wat makkelijker te maken. Voor hem en voor henzelf. We hebben zéker nog een half uur te gaan...........
Ik gebaar naar het jochie:"kun jij gebaren?". Hij kijkt..........Valt even stil in zijn bewegingen en geluid. Ik gebaar nog eens, nu in NGT:"GEBAREN ... KAN?" met mijn natuurlijke vragende en open mimiek. Hij kijkt nog eens goed en kijkt naar zijn moeder. Ik vraag zijn moeder:"Kan hij het?". Ja... een beetje, maar wij gebaren niet veel of zoiets. Ik verstond haar nauwelijks........ ook na herhaling verstond ik haar moeilijk. Ik gebaar:"JIJ OOK BOOT IN?". JA ! knikt hij en wijst naar de schommelboot waar wij zo in zullen gaan. En dan volgt een heel "gesprek" tussen dit heerlijke joch en mij. Ik merk dat hij niet altijd adequaat reageert, want er lijkt meer aan de hand dan alleen slechthorendheid. Dat maakt niets uit. Hij herhaalt voortdurend dat hij met de auto naar huis gaat. Hij lijkt heel graag naar huis te willen, keer op keer:: "KLAAR AUTO HUIS!" Ik vraag zijn ouders of het klopt dat ze hierna naar huis gaan. Ja, dat klopt. En dat hij graag wil, klopt ook. De boot is het laatste wat ze gaan doen. Ik gebaar:"EERST BOOT, DAN KLAAR, DAN AUTO NAAR HUIS". Hij imiteert. Keer op keer. Na een paar keer gebaart hij JIJ OOK AUTO HUIS? Ik leg uit dat ik HIER in een HUISje blijf SLAPEN en wijs naar onze kinderen: met HUN. Ik ben NOG NIET KLAAR. Ook dat vraagt om herhaling, steeds weer. Tot hij het lijkt te snappen en weer open voor het volgende onderwerp: ":JIJ BOOT, IK BOOT?". Dit vraagt om uitleg: "IK SAMEN KINDEREN (wijs naar mijn kinderen) BOOT, JIJ PAPA MAMA BOOT". En ook hier herhaling. Hij snapt het, maar pakt toch mijn hand vast. Moeder pakt hem terug......... Ik gebaar nog eens: IK SAMEN KINDEREN BOOT, JIJ PAPA MAMA BOOT" en nog een paar keer. Het is tijd, we mogen in de boot. Mama plukt gauw zijn BAHA en pet van zijn hoofd en bril van zijn gezicht en stopt het veilig weg in de tas. Een paar banken voor mij gaan ze zitten. We schommelen heerlijk hoog heen en weer. Helemaal aan het andere einde van de boot, tegenover ons, zit een puber KEIHARD te GILLEN en te roepen wat op bidden lijkt. Ik geniet met mijn kinderen van het hele gebeuren en met een schuin oog kijk ik naar het heerlijke joch, die regelmatig achterom kijkt naar mij. Met een vragende blik........ Als we uitstappen, komt hij naar mij toe en pakt mijn hand: Ik leg uit: IK met MIJN KINDEREN HIER, JIJ PAPA EN MAMA AUTO NAAR HUIS. Met pijn in mijn hart zwaai ik DAG. Dag lief ventje. Ik gun je zoveel meer toegang tot communicatie. De rust die over jou heen viel, was pijnlijk zichtbaar, zodra wij "kletsten". Ik wens jou en alle andere DSH-kinderen én MG-kinderen toe dat je in het dagelijks leven rust vind door meer toegang tot communicatie. Dat dan bijvoorbeeld je BAHA, pet en je bril afgaan nadat uitgelegd is:: BAHA, PET en BRIL AF, DAN in de BOOT(OF SLAPEN/ZWEMMEN/..............)..........
Comments