De tranen staan in haar ogen. 9 jaar en zoooooo wijs!!
Zelf vindt ze zich niet zo wijs. Ze loopt altijd achter, snapt veel niet, denkt gauw dat ze het niet kan. Niets is minder waar! Ze werkt kneiterhard!! En ze kan het allemaal wél, alleen gaat haar energie in heel wat anders zitten.
Ze valt onder de categorie 'licht slechthorend' en ze kán ook zonder hoortoestellen en ze kán ook zonder solo. Natuurlijk is dat wat ze het állerliefst wil. Gewoon zijn net als ieder ander. En dus doet ze ook regelmatig haar hoortoestellen uit en solo laat ze lekker in de tas. Nog niet beseffend hoeveel extra energie dát van haar vraagt.
Gá d'r maar aan staan om een dag vol te houden waarin ze het gekwebbel met haar liefste vriendinnen bij wil benen, de juf moet verstaan, de gymleraar wil volgen en die stomme jongens in de klas een weerwoord wil geven.
Thuis is ze dwars, snel in paniek en gauw boos, héél boos. En bovendien wil ze dat álles gaat zoals zij wil dat het gaat. Logisch! Als je niet gewoon mee kunt komen in de communicatie, loop je dagelijks achter de feiten aan. Dingen zijn vaak al besloten, voordat jij in de gaten hebt dat hierover overlegd wordt. En als het energiepotje leeg is kun je niet veel hebben en is voorspelbaarheid het fijnste wat er is voor een kind. En nu zit ze bij mij. Aan de tafel in een kamertje naast het klaslokaal. We werken met behoefte-kaartjes. En dan is daar opeens die bewustwording. Rauw komt die binnen: "moet ik dit de rest van mijn leven áltijd blijven doen?!". Vragen om herhaling, zorgen dat de solo bij de juf is enz. enz. Ze kijkt mij met haar ogen vol tranen aan. Ook bij mij komt deze binnen; ook ik werd mij op enig moment ervan bewust; dit gehoorverlies blijft altijd deel van mijn leven. Ik knik... en kijk haar aan.... niet met medelijden, niet met medeleven, maar met een ZIJN op ZIELS-niveau. Zij en ik weten. Wij weten wat het soms van ons vraagt. En dan kun je niet meer doen dan er alleen maar samen even mee ZIJN. Verdragen zoals ze dat in Verlies en Rouw zeggen. En dat doen we dan maar even samen. Daarna samen een heel diepe zucht: "het is wat het is" en weer even stilte. En ik geef haar mijn oprechte boodschap dat ik alle vertrouwen in haar heb dat zij dit kan. Daarna is er ruimte om samen te kijken hoe we dat 'het is wat het is' het hoofd kunnen bieden en hoe haar liefste vriendin oog heeft voor haar behoeften.
Op een laagdrempelige en veilige manier maak ik verlies, pijn en ongemak bespreekbaar.
Comments