"ze is net óók al vergeten de solo aan te doen, ik ga niet nog een keer vragen aan te zetten" "ze vindt het vervelend als ik weer om herhaling vraag" "ik ben bang dat ik (weer) stoor" "Ik heb al gevraagd de solo aan te zetten, dan durf ik niet ook nog eens te vragen of ze het voorgaande nog even wil herhalen" "de meester heeft het al zo druk" "ze zucht soms als ik vraag of ze de solo alsnog aan wil doen; ze vindt het vast vervelend" "ze doet al zoveel voor mij" "hij ....... "
"zij ......"
"ik ......"
Slechthorend of doof zijn betekent steeds opnieuw en vaak ongewild jezelf op de voorgrond zetten. Dat zet een hoop gedachten en gevoelens in gang.
Dit zijn 'zomaar' wat uitspraken van kinderen met gehoorverlies bij mij in de praktijk.
Gedachten die ik als volwassene kan en met mij ook andere volwassenen met gehoorverlies kunnen hebben.
Zijn die gedachten terecht?
In mijn praktijk onderzoeken we welke andere gedachten daarvoor in de plaats gezet kunnen worden. En ook wie of wat daarbij kan helpen.
Want "hey, je hoeft het echt niet alleen te doen!".
Welke gedachten belemmeren jou weleens te vragen in wat jij nodig hebt?
En welke gedachten zet jij daar tegenover?
Comments