Ik bedacht dat met de komst van het Passend Onderwijs dat het goed zou zijn als dove en slechthorende kinderen elkaar zouden kunnen ontmoeten in een ontspannen, gezellige en kleinschalige setting. Bij mij in de Camper dus.
Dat het nog véél meer zou opleveren had ik niet kunnen vermoeden.
Waardevolle momenten beleef ik als ik met de kinderen aan het werk ben.
Ze kijken er heel erg naar uit om weer te komen.
Alleen al het binnenstappen is voor hen zo vanzelfsprekend en de ouders moeten van hen ook zó snel mogelijk weg!
Meteen wordt er van alles gedeeld met mij en met elkaar. Heel gewone dingen, maar ook dingen die te maken hebben met het slechthorend zijn. En als dat delen een beetje klaar is, volgt steevast de vraag: "en wat gaan we nu doen?".
Ik vind het zó een verrijkende ervaring om getuige te mogen zijn van hoe deze kinderen zo ontspannen en als vanzelfsprekend met elkaar contact maken en elkaar bevragen.
En de vertrouwdheid en vanzelfsprekendheid die er is om rekening te houden met elkaars slechthorendheid herken ik helemaal van mijn eigen contacten binnen de doof/slechthorendenwereld.
Wat ook heel erg mooi is om te zien is hoe de ouders elkaar vinden. Zij drinken gezamenlijk ergens wat, terwijl wij knus in de Camper een spel doen, knutselen, kletsen, thee drinken en wat lekkers eten.
Voor de kinderen komen de ouders steevast te vroeg............
Reacties van de ouders na afloop na het sturen van een foto van de stralende meiden:
"Marjan, ik ben je zo dankbaar voor wat hier met de meisjes gebeurt. Wat ik bij M. nu zie heb ik in contact met andere meisjes nog nooit gezien." Heel mooi. Dankjewel.
"Wat een geweldige foto! En wat doe je het goed. Ontzettend waardevol! Dankje."
En de meisjes zelf?
Bij de vraag wat of hen blij maakt was het eerste wat ze antwoorden;" hier bij jou en de andere meisjes zijn!"
Nog raakt het mij als ik aan deze uitroep denk....... zo lief en zo ontroerend!
Het maakt mij dankbaar dat ik dit mag en kan doen.
Comentarios