Chronisch verdriet om gehoor-en evenwichtsverlies is normaal.
“Bij ‘normale’ rouw na verlies neemt de intensiteit van verdriet vaak af. Bij ‘levend verlies’, omdat je steeds weer geconfronteerd wordt met je (chronische) beperkingen, kan de intensiteit toenemen. Elke dag moet je je leven opnieuw vormgeven met die grenzen van de beperking. De bron van dit verlies blijft………….” Dit artikel raakt alles in mij en bevestigt voor mij dat ook dit stuk bij mij hoort. Natuurlijk kijk ik naar alles wat er goed gaat. Daar leg ik, net als veel anderen met mij, ook zoveel mogelijk de nadruk op. Er is veel waar ik van kan genieten, vooral als het in 1 op 1 situaties is. Dan ben ik op mijn best, sámen met de ander. Echter; o.a. het hebben van een gezin met 4 kinderen brengt regelmatig situaties met zich mee waarin het lastig is de focus te houden op wat er goed gaat. Dan is er die “bron van het verlies” die even opborrelt. En dan vraagt het weer “opnieuw vormgeven aan”.
Zo ook Pakjesavond.
Voor het eerst nu met aanhang. En dat is wennen, voor die ander, voor ons, voor mij. Sowieso, los van mijn slechthorend-zijn. En wat zou ik dan juist alles zo graag “normaal” willen laten gaan!! Voor mijzelf, voor de nieuweling, voor ons allemaal. Alleen gaat dat niet!!
Al járenlang hebben we de fijne en goedwerkende manier dat ik de gedichten mee kan lezen, doordat iedereen zorgt dat er een kopie is van het gedicht. Zo kan ik direct mee genieten van de leuke, grappige en soms prikkende woorden.
So far, so good.
Waar echter niet tegenop “opnieuw vorm te geven is” is dat er tussendoor ook zoveel gezegd (ideetje va internet hoor!), gereageerd (wat een toeval dat….) , geopperd (wie had nou wie??) en gelachen (en gelukkig werd er veel gelachen!!) wordt.
Ik vond het behoorlijk lastig een balans te vinden tussen enerzijds steeds om herhaling vragen en steeds opnieuw vragen of het rustiger en duidelijker kan of het maar laten gaan.
Ik wil niet dat mijn slechthorendheid zo’n stempel druk op het samen-zijn, want wat heeft iedereen zó zijn best gedaan op de surprises en wat waren de gedichten lief, leuk, verrassend en mooi. En wat is ons gezin zo lief en fijn mét elkaar in verbinding. En tegelijkertijd is er geen ontkomen aan, aan die invloed die het hebben van mijn beperking met zich meebrengt.
In het artikel van Marjolijn Dekker met citaten van Manu Keirse staat: “je hebt het niet alleen”. Dat werd mij tijdens ons traditioneel samen-zijn pijnlijk duidelijk en voelbaar……
“Chronisch verdriet is als een schaduw. Soms achter je, soms opzij, soms loop je nietsvermoedend een hoek om en valt die over je heen. Omdat dit verlies altijd aanwezig is en blijft, is het voor anderen vaak niet meer zichtbaar en wordt het niet meer (h)erkend als verlies”.
Precies dat gebeurde er gisteravond…..
En dat is ook oké. Dat mag er ook zijn, gelukkig, naast alle mooie en fijne dingen die wel goed gaan. En toch... ben ik zoooo benieuwd! Hoe heb jij als Co-ervaringsdeskundige jouw weg daarin gevonden? Hoe lukt het jou om tijdens dergelijke avonden zelf al relaxter te zijn? Welke co-ervaringsdeskundige wil en kan dit met mij delen? Mag ook in een PB of mailtje. Ik leer graag van je!
Comments