Moederdag 2018
Daar stonden ze dan op een rij……. Wachtend tot ik de kamer in kwam en klaar voor het uitgebreide en gezellige ontbijt. Een beetje ongemakkelijk was het even, niet wetend wat ze met mijn tranen aan moesten.
Hoezo die tranen…..?
Een week of wat geleden riep ik gefrustreerd uit dat ik zo niet de ontspannen moeder kan zijn die ik wil zijn. Als ik steeds achter die communicatie moet, blijft er weinig energie over en ook weinig van mij over.
Zo frustrerend, doodvermoeiend en verdrietig-makend soms.
Er is een communicatiepatroon ingesleten binnen ons gezin (waar ik zelf ook aan heb meegewerkt!) die voor mij als slechthorende moeder niet fijn werkt.
En nu hingen er op Moederdag overal gebarenbriefjes/tekeningen...... ik was meteen geëmotioneerd...... en daar stonden ze dus op een rij: tiener, pubers en bijna volwassen kinderen met een overduidelijke boodschap: mee te willen werken aan een meer vanzelfsprekende toegang tot communicatie voor mij. Gelukkig viel het ongemak gelijk weg na iedereen een heerlijke knuffel gegeven te hebben.
We hebben heerlijk ontbeten met rust en duidelijkheid in de communicatie en daarmee toegang tot communicatie.
Moederdag 2019
En? Is ons gezin nu NmG-vaardig?
Nee…. Bij lange na NOG niet.
Een eenmaal ingesleten patroon krijg je er niet zomaar uit.
Bij mij niet en binnen ons gezin niet. Zelfs niet met mijn tomeloze assertiviteit.
Eén van onze kinderen verzuchtte laatst ook: ”waarom heb je ons niet meteen toen we nog klein waren met gebaren opgevoed?”. Een terechte vraag met het oprechte antwoord dat ik toen zelf nog niet gebarenvaardig was. En dat ik toen ook niet wist hoe helpend NmG is.
Ook afgelopen jaar heb ik mij regelmatig verzucht dat de communicatie binnen ons gezin veel van mij vraagt. En dat terwijl je gezin, je thuis, een plek van ontspanning moet kunnen zijn.
En natuurlijk…… het vraagt ook veel van de kinderen en van Hans. Ik heb het enorm getroffen met Hans die echt het schoolvoorbeeld is van geduld en opnieuw herhalen en meehelpen de kinderen bewust te maken van hun communicatie met mij.
Daar ben ik superblij mee!
En ook ben ik blij met het grote geluk dat onze kinderen zo lief en sociaal zijn en altijd bereid zijn te herhalen (natuurlijk ook met periodes dat wel de ogen omhoog draaien of diepe zuchten klinken; dat is af en toe slikken, maar ook dat hoort erbij).
Het werkt niet mee dat de leefwereld van onze kinderen steeds meer buitenshuis plaats vind.
Het werkt ook niet mee dat daar een snellere communicatie plaats vind en ze die mee naar huis nemen.
Ik help daar ook niet mee dat ik als een horende in gesproken taal met hen communiceer.
En het speelt mee dat we nog zoekende waren in wat voor gebarenles het best binnen ons gezin zou passen met al onze roosters.
En misschien speelt het ook wel mee dat het besef nog niet groot genoeg is wat het met mij doet dat ik niet als vanzelf mee kan in hun gesprekjes.
En toch………… er verandert wel degelijk iets. Kleine stapjes. Maar ook de kleine worden grote!
We zijn begonnen met de gebarenchallenge: wekelijks (toegegeven; soms moeten we een inhaalslag maken van een paar weken) pakken we de gebaren op van Bianca van der Horst. Een laagdrempelige en leuke manier om de gebarenschat van ons gezin uit te breiden.
Het maakt dat op andere momenten makkelijker en sneller gebaren even opgepakt worden ter ondersteuning van de communicatie.
Onlangs bedacht ik mij dat deze ervaring ons allemaal rijker maakt. Het vraagt van ons allemaal iets extra’s, maar het levert ook heel veel op. Niet alleen voor mij. Het maakt onze kinderen ook rijker. Denk bijv. aan hoe zij hierdoor ook makkelijker kunnen communiceren met andere doven en slechthorenden, maar ook creatiever zijn in het zoeken en vinden van alternatieven in communicatie met bijv. anderstaligen.
Mooi toch!? Op naar Moederdag 2020!
Liefs, Marjan
Comments