Als slechthorende moeder, slechthorende medewerker, slechthorende klant, slechthorende sporter enz. zet ik mij regelmatig ongewild in het middelpunt en daarbij kwetsbaar op. Ik kan namelijk iets niet goed.... niet goed horen. En dus niet goed verstaan en dus niet goed inschatten wat er gaande is, waarover gelachen wordt, waar ik al of niet bij aan kan haken. Dit speelt bij mij vooral in groepen. En tot een groep reken ik gauw 3 mensen.
Ik zoek monden die ik kan verstaan. Ik zoek naar een aanknopingspunt. Ik zoek iemand die eventueel kan herhalen wat gezegd wordt. Ik zoek naar aansluiting. Dat kán lukken als ik mij kwetsbaar opstel en mijzelf éven in het middelpunt zet. Éven kwetsbaar zijn. Het hoeft maar éven... en toch is het altijd weer moeilijk. Zo bleek afgelopen weekend. .
Het jaarlijkse etentje bij mijn schoonmoeder thuis met familie en aanhang. Vorig jaar liep dat uit op dikke tranen in mijn eentje op de wc. Zó verdrietig was ik dat ik niets meekreeg van hoe onze kinderen met hun neven en nichten kletsten. Dat deed zo'n pijn. Dat is te lezen in de blog van vorig jaar. Dit jaar dreigde opnieuw hetzelfde te gebeuren. Ik keek het even aan. En Hans keek met mij mee.... het tempo lag zó hoog. Er werd onbedaarlijk door iedereen gelachen om iets wat echt komisch bleek te zijn. Ik slikte... een brok weg...en nog eentje.....
Ik besloot te gaan voor kwetsbaarheid.
Het lachen van iedereen nam af en er was een kleine stilte. Mijn kans.... Ik stak mijn hand op en startte: "ehm.... ik wil even iets kwijt.... Ik vind t vreselijk moeilijk (en weer die brok), maar ik krijg geen ene kloot mee van alles wat hier gezegd wordt!" (Oef... iets feller dan de bedoeling was.....). Ik legde uit: "We zitten in een kring en het gaat van het één naar het ander. Het gaat zo snel. En blijkbaar is iets zo vreselijk leuk dat iedereen erom kan lachen. Behalve ik...... dat doet pijn...." (en altijd die doodse stilte op zo'n moment). Ik vervolgde in één adem: "Ik vind groepen altijd moeilijk. Ik maak steeds de afweging; zal ik wel of zal ik niet mee? Wat heb ik er aan? Voor wie voegt het wat toe? Wie zijn er? Hoe belangrijk is het? Deze dag en dit etentje vind ik belangrijk. Dus ging ik mee. Nu denk ik dat ik liever met een boekje apart ga zitten..... maar nee... dat wil ik ook niet. Ik wil ook graag horen en zien wat er bij jullie leeft". (Oef........... dat is eruit.......... En nog steeds die ongemakkelijke stilte). Neef 1 vroeg:" wat kunnen we doen om het makkelijker te maken?". (Dat vind ik altijd een lastige, want uit ervaring weet ik dat rustiger, gearticuleerder praten en om-de-beurt ook iets doet met de sfeer. Kan en mag ik dat vragen?). Toch antwoordde ik dat dit helpend is. Gelijk er achteraan verzachtte ik het met:"ik begrijp ook goed dat als iets op gang komt mensen van nature snel aanhaken en het een sneeuwbaleffect geeft die niet te stoppen is. Die spontaniteit mag, móet zelfs blijven. Maar waar het kán, heel graag rustiger". (ook nu hangt er nog die stilte. Het is altijd spannend óf en hóe een samen-zijn weer op gang komt....). Neef 2 stond op en zei: "we doen dat van net even slow motion over". Dat was fijn en tegelijkertijd ongemakkelijk, want zo hard lachen als net doe ik natuurlijk niet in mijn eentje....... ook al lachen de anderen nog even mee............. Ik zocht (zoals altijd in dit soort situaties, om de boel weer wat op gang te brengen) naar vragen en woorden die slaan op wat net in slow-motion getoond is, maar het voelde nog ongemakkelijk. Gelukkig ging na dit onderdeel het zachtjes aan weer over in gezellig gebabbel. Met een groot verschil met daarvoor: er werd regelmatiger gecheckt of ik het meekreeg en er werd meer als vanzelf herhaald. En de rest van de avond stak neef 1 steeds zijn hand op als hij iets wilde zeggen. Die houden we erin!! Het helpt enorm als zichtbaar is, wie wat gaat zeggen. En zelf vond hij het ook heerlijk om de aandacht zo op zichzelf te vestigen ;-) Hij gaf naderhand ook aan dat hij niet besefte dat mijn slechthorendheid zo n impact heeft.
Ik kan dit jaar terug kijken op een alsnog geslaagd familie-avondje :-)
Uiteraard spreek ik ook mijn waardering uit, als vanzelf, want ik waardeer dit écht!
P.s.: een week later kwam mijn schoonmoeder erop terug hoe fijn ze het had gevonden dat ik dit gedaan had. Ze merkte dat dit ook effect had op het samen-zijn. Dat er een soort verdieping plaats vond in de gesprekken. Meer rust en meer verbinding. Dat is toch een mooie en héél waardevolle bijeenkomstigheid!?
Comments