Ik pleit keer op keer hoe belangrijk het is dat dove en slechthorende kinderen elkaar kunnen ontmoeten. Hoe fijn dát kan zijn voor hen. Liefst ook verschillend in achtergrond, karakter, leeftijd, werk, studie, hobby's. En door die heel verschillende ontmoetingen opeens weten, voelen......... dit klikt. Hiermee kan ik ZIJN. Zo'n pareltje mocht ik meerdere keren treffen in mijn leven en onlangs weer. Zó bijzonder! En zó fijn! Vandaag mocht ik ervaren hoe voedend het kan zijn iemand te ontmoeten die ongeveer gelijkgestemd is, ongeveer eenzelfde levensvisie heeft, ongeveer hetzelfde ervaart wat slechthorendheid met je doet. Iemand die net als ik (meestal) bruist van energie, vol in het leven staat, een ménsenmens is en net als ik ongeveer 4 kinderen heeft enz...
We raakten niet uitgepraat. Eén van de gespreksonderwerpen was een vraag die ook door ouders weleens gesteld wordt: is dit nu een karakterding of komt het voort uit slechthorendheid? Een vraag die héél lastig te beantwoorden is, maar waar ik ook voor mijzelf zó graag antwoord op wilde. Een enkele keer kán ik enorm knallen!! Dan is er sprake van een opeenstapeling van miscommunicatie, geen of moeizame toegang tot communicatie en daardoor mij geen deel voelen van het geheel. Onder die knal ligt een berg aan frustratie, verdriet, boosheid en nog een heel scala aan gevoelens. Tranen en verwijtende woorden rollen er als lava in een vulkaan uit. Het overstroomt dan alles. Het "gezellige" etentje, die "fijne" verjaardag of een "gewoon" samenzijn ligt daarna onder een walm van rook en as na te smeulen. Daarna is er het ongemak, het hebben van spijt en ook onzekerheid. Weer wat later reflectie: "Zo'n moeder wil ik niet zijn". "Zo ben ik niet"....... Als ik dat zei, twijfelde ik altijd aan mijzelf of ik werkelijk niet zo was (anders zou ik toch niet zo knallen) of dat het ingegeven werd door mijn slechthorendheid. Nooit wist ik het zeker. Tot vandaag. Nu na mijn gesprek met deze fantastische sprankelende vrouw die op latere leeftijd doof is geworden, heb ik antwoord. En die maakt mij kilo's lichter! "100% zekerheid" zei ze......: "Zo bén je ook niet!" En ze vertelde mij haar verhalen, haar vergelijkingen met toen ze nog horend was. Hoe ze de meest moeilijke situaties heeft meegemaakt. Onder alle omstandigheden overeind bleef. Zelfs in de meest pittige en levensveranderende situaties! Ze sloot af met dat ze in al die situaties nog nooit dit gevoel heeft gekend die doof-zijn met zich meebrengt. Dat wrange, verdrietige en eenzame gevoel. Terwijl je middenin het leven staat met alles wat je graag doet. Midden in je fijne gezin. Te midden van je familie. Midden tussen je meest dierbare vrienden. Ook bij haar kwamen emoties naar boven waar zij vooraf nog geen weet van had. En ook bij haar knalde en stróómde het eruit. En ja... we weten het allebei: het zijn je gedachten die je gevoelens bepalen. Toch lijkt hier soms geen enkele gedachte tegen bestand.
Dankjewel lieve vrouw voor jouw openhartigheid en het geven van dit antwoord
Komentarze