Een mooi thema om tijdens de Kinderboekenweek met DSH-kinderen in gesprek te gaan over het werk wat zij later willen doen. En dat ga ik ook zéker doen! Tijdens DuinKiDSH op vrijdag 8 oktober 2021.
Hier, voor jullie, mijn eigen verhaal:
Als basisschoolkind wilde ik beroemd worden. Mijn outfit had ik al uitgekozen! Als 14 jarige of zo wilde ik gymjuf worden. Tegen de tijd dat ik als bijna-16-jarige er serieus over dacht werd het mij afgeraden. Als slechthorende voor een groep ..... dat zou niet lukken. In een gymzaal al helemaal niet. En ik zou door zo'n "keuring" moeten, daar zou ik toch niet door komen. Tsja... dan maar op zoek naar wat anders. Met één of andere actie op de Weerklank won ik een beroepskeuzetest en daar kwam: "werken met kinderen" naar voren
Ik ben MDGO-AW gaan doen; het huidige SPW: sociaal pedagogisch werk.
Als 18-jarige stond ik bij de uitreiking trots met mijn diploma in mijn hand en vertelde enthousiast dat ik nu de HBO wilde gaan doen. Dat werd mij persoonlijk door de directrice afgeraden: "mwa... misschien lukt het wel om het papiertje te halen, maar werk zou ik er met mijn beperking niet in vinden".
Ik ging eerst werken. Nota bene in de kinderopvang in groepen met peuters. Peuters die echt niet de allermakkelijksten zijn om te verstaan, maar waar het totaal geen issue als ze moesten herhalen. Hoe ik dát gedaan heb!?!?!
Ik geloof dat mijn collega's het volgende nog niet weten, maar ik greep de kans om slaapwacht te zijn altijd heel graag aan. Ik liet dan mijn ogen af en toe ook dicht vallen. Even rust.
Destijds legde ik niet de link dat het slechte horen zó veel energie kostte.
Terwijl ik in de kinderopvang werkte voelde ik dat ik meer in mijn mars had en besloot de HBO-SPH in deeltijd te doen. 1 dag in de week naar school van 14:00-21:00. En de overige dagen aan het werk én op mijzelf wonend én volleyballen. En alles nog zónder tolk, met alleen een solo. Ik was de hele dag herhaling aan het vragen en assertief zijn opdat de microfoon bij de juiste spreker kwam. Ik raakte in die periode overspannen. Nooit meer zal ik dat zó doen. Wel haalde ik mijn diploma in 4 jaar! En "Oh", wat vond iedereen dát knap. Dat i het papiertje haalde, ondanks (dankzij)?) mijn slechthorendheid.
Ik ging mij oriënteren op een andere baan.
Bij mijn ouders in het zomerhuis verbleef een gezin met 3 kinde, waarvan 2 kanker hadden en behandeld werden in het LUMC. Ik paste een paar keer op en ging een keer mee naar het ziekenhuis. Dát werk wilde ik doen: kinderen tijdens hun verblijf in het ziekenhuis ondersteunen. Ik vroeg rond en liep een keer mee om te ervaren of het zou lukken met mijn slechthorendheid.
En BAM! Nee, dit keer was het niemand anders die besloot dat ik dat niet kon. Ik besloot zelf dat ik het niet kon maken om daar te werken. Ik zou zieke en vermoeide kinderen om herhaling moeten vragen. Ik zou ouders in verdriet en zorg moeten vragen rekening te houden met mij. Dat was echt een NO-GO voor mij. Ik zou mij steeds bezwaard voelen in die situatie. En dan ook met mondkapjes op de oncologie-afdeling??? Nee...... Ik ben daar best verdrietig om geweest en het duurde even, voordag ik via diverse andere banen alsnog mijn plek vond. Eerst als trajectbegeleider-jobcoach voor doven en slechthorenden bij Kentalis en later als pedagogisch begeleider op de behandelgroep voor dove en slechthorende peuters bij de NSDSK en nu in mijn eigen praktijk als kindercoach en als ambulant behandelaar bij Auris.
Op dit moment ben ik blij en tevreden met wat ik doe.
En het sporten? Ik heb gevolleybald en vind het nog altijd leuk om in beweging te zijn en nieuwe dingen uit te proberen. Dat doe ik nu fijn na mijn werk.
Hoe anders zou het gelopen zijn als we destijds uit waren gegaan van mogelijkheden. Als ik direct wél mijn droom van gymjuf had gevolgd? Dan was ik er misschien ook achter gekomen dat het voor een groep pittig was, maar had ik bijv. op een school voor doven/slechhtorenden les kunnen geven of ik had andere zijpaden in kunnen slaan en kinderfysiotherapeut of psycho-motorisch therapeut kunnen worden. Of Personal Trainer.
Denken in mogelijkheden en doen waar jij blij van wordt. Dat geef ik de DSH-kinderen van nu mee.
Comments