Ja! Een nieuw avontuur is begonnen! Bij Auris. En dat betekent: nieuwe (tot nu toe alleen maar leuke! en fijne!) mensen ontmoeten, nieuwe werkwijzen ontdekken, nieuwe vergaderwijzen ervaren, nieuwe werklocaties eigen maken (met ook daar weer nieuwe mensen) en vast nog veel meer.......... Voor mij als slechthorende vraagt het net iets extra's dan voor een goedhorende (al besef ik goed dat ook daar andere worstelingen kunnen meespelen).
Afijn; voor mij betekent het:
Al die nieuwe mensen (en dat zijn er nogal wat!) uitleggen wie ik ben en wat mij helpt in de communicatie. Concreet vraagt dat bv. van mij dat ik voor elke (voor mij nieuwe) vergadering moet uitzoeken, overleggen, navragen hoe een dergelijke vergadering ongeveer verloopt. Als ik dat weet kan ik een inschatting maken of ik daar een tolk voor inzet of alleen met mijn Roger uit de voeten kan (extra microfoon die zowel in een vergaderruimte te gebruiken is als aan te sluiten is op de computer, telefoon, laptop enz....). Het betekent ook een ontdekkingsreis van wie ik goed en wie ik minder goed versta. En ook of die persoon al of niet gewend is met slechthorenden te communiceren. En wat ik al of niet aan die persoon vraag of vertel. Bij sommigen voel ik dat ik hen beter even geruststel dat ik echt niet bijt als het een keertje niet lukt of vergeten wordt. Ook niet als het meer dan eens vergeten wordt. Wetend en voelend dat iedereen van goede wil is. Dat betekent ook (durven) vragen hoe 'WE' ermee omgaan als we allemaal achter onze computer zitten te tikken. Ik zie al die gezichten niet en versta dan ook niets. Wel hoor ik regelmatig iemand wat tegen een ander zeggen. Soms zakelijk. Soms gezellig. En nieuwsgierig als ik ben wil ik graag weten of het voor mij al of niet ook interessant/leuk/gezellig kan zijn. Ik schrijf bewust 'WE', want dit is iets wat ik echt niet alleen kan doen. Ik voel mij graag deel van het team en dan is het fijn te weten wat er leeft en speelt. Daar heb ik de bereidwilligheid van mijn collega's voor nodig.
Ik ga hier zeker mijn weg wel in vinden.
Ik ben inmiddels door het leven zo gevormd dat ik het vertrouwen heb dat ik dit niet alleen hoef te doen. Dat er altijd situaties zullen zijn en blijven dat het minder lukt, maar veel meer situaties dat het uitstekend lukt.
En ik heb binnen dit team al gemerkt dat iedereen heel welwillend is. Zo fijn!
Ik deel dit, omdat ik denk dat het bijdraagt aan het besef hoe het wel niet voor de dove/slechthorende kinderen moet zijn die voor het eerst in een nieuwe situatie komen. Het vraagt echt heel veel van hen (energie, assertiviteit, onderzoek, inschattingsvermogen, sociale vaardigheden enz.). En het kan ook heel veel oproepen (bevestiging dat je inderdaad anders bent, onzekerheid, frustratie, .............). Gun je kind de ruimte, tijd en rust om te onderzoeken en te vragen en waar nodig ondersteun het. Bespreek het. Laat het kind weten dat je ziet dat dit iets extra's van hem vraagt. Dit bespreken kan helpen alles in perspectief te zetten en het kind het gevoel te geven dat het dit niet alleen hoeft te doen.
댓글