Tijdens mijn interview met Tolknet gingen we even terug in de tijd.
Ik heb als kind van 3 t/m 16 jaar op de Weerklank in Leiden gezeten. Een cluster 2 school, waar geen gebaren werden gebruikt. De school was qua communicatie goed toegankelijk met solo-apparatuur, kringopstelling, kleine klassen en docenten die rustig en duidelijk spraken. In sommige situaties kon het eigenlijk wel beter, maar destijds besefte ik dat niet. Het ging dan om bijv. excursies, zwemles en kampen.
Ik volgde daarna de MBO en later de HBO-opleiding met solo-apparatuur en een flinke dosis assertiviteit. Beide waren agogische opleidingen met veel communicatieve situaties. Hárd werken; veel om herhaling vragen, steeds mijn solo onder de neuzen van de steeds wisselende sprekers brengen en vaak vragen of ze om en om wilden praten. Binnen mijn werk als pedagogisch medewerker op het kinderdagverblijf en later in andere verschillende functies ging dit net zo.
Het ging ogenschijnlijk hartstikke goed. Ik had geen benul van hoeveel energie dit van mij vroeg. Op een gegeven moment raakte ik overspannen en tijdens mijn sessies met de psycho-therapeut werd niet de link gelegd met mijn slechthorendheid en het feit dat al mijn energie ging zitten in het verstaan; ook privé. Hierdoor liep ik steeds achter de feiten aan en kon ik mij niet ontwikkelen. Ik was onzeker, verdrietig en gefrustreerd, maar wist niet dat een groot deel kwam doordat ik toch veel essentiële informatie miste.
Na een aantal jaren diverse banen en diverse kinderen te hebben gekregen, wilde ik het anders. Ik schakelde de hulp in van Werkpad (een expertiseorganisatie op het gebied van arbeid en zintuiglijke en communicatieve beperking). Ik wilde werk wat bij mij past en waar communicatie goed kan verlopen. Na dit gesprek bleek er een vacature te zijn bij Werkpad en vroegen ze mij daarvoor en zat ik opeens zelf op de stoel van trajectbegeleider/jobcoach! 5 jaar heb ik daar met heel veel plezier gewerkt en kon ik mijn energie eindelijk in mijn groei als mens en collega steken. Ik ontwikkelde mij enorm en kon andere doven en slechthorenden ondersteunen. Pas daar kwam ik erachter dat je een schrijftolk of gebarentolk in kunt zetten in communicatief lastige situaties. En ook waar en hoe je dat aan kunt vragen. Ik was inmiddels in de 30! Zo jammer dat ik niet veel eerder hiervan op de hoogte was. Dat had heel veel energie en frustratie gescheeld tijdens de opleidingen en de banen die ik hiervoor had. Ik ben gestart met een schrijftolk, omdat ik nog niet gebarenvaardig genoeg was, maar toen mijn gebarenschat steeds groter werd, besloot ik op de NmG-tolken over te gaan en dat bevalt mij tot nu toe nog steeds héél goed! Na die 5 jaar wilde ik terug in de zorg voor kinderen en ben ik op de behandelgroep voor dove en slechthorende peuters gaan werken. Omdat passend onderwijs in beeld kwam en steeds meer Cluster 2 kinderen regulier gaan, maakte ik mij zorgen. Ik weet als geen ander hoe HARD het werken is als slechthorende binnen de horende settings.
Ik besloot de Post-HBO-opleiding tot Kindercoach te volgen met als doel deze kinderen te coachen. Deze opleiding heb ik uiteraard met ondersteuning van een tolk gevolgd en wát een verademing om het op deze veel ontspannener manier te hebben kunnen doen.
En nu zit ik hier; blij, trots, ontspannen en tevreden met mijn gezin, mijn werk bij de NSDSK en mijn eigen praktijk!
Comments