Dit blijft voor mij een gevoelig en zéér lastig stuk........
Ik sprak een slechthorende vrouw, waar het mooie verhaal van komt, tijdens Sencity, een festival voor doven, slechthorenden en horenden. Eerder hadden we tijdens een volleybaltoernooi het uitgebreid gehad over onze gezinnen, bijkomende communicatie op school, vriendjes en vriendinnetjes die over de vloer komen en het al of niet inzetten van tolken en wanneer dan wel en wanneer dan niet. Ze twijfelde toen over het inzetten van tolken bij de volleybal. Volleybal is onze favoriete sport. Heerlijk dynamisch, technisch en tactisch. Tijdens het spelen kunnen we er heerlijk van genieten! Er is één héél grote MAAR.....….. onze slechthorendheid vraagt hierin de nodige aandacht.
We hebben niet als vanzelfsprekend altijd toegang tot communicatie. Dat vraagt tijd, energie, begrip, assertiviteit, vriendelijkheid, positiviteit en acceptatie van wat niet gaat. We wisselden uit wat de lastige momenten zijn rondom toegang tot communicatie en hoe we dat ervaren en er tot nu toe mee omgaan. Het is zoals het is, maar het is héél fijn dit te kunnen delen met een ander die dit ook zo ervaart. Daarom vind ik het zo belangrijk dat df/sh kinderen de kans krijgen elkaar te ontmoeten en dergelijke ervaringen ook te delen. Het is niet altijd op te lossen, maar delen kan het wel lichter maken.
Wat is er dan zo lastig? Het begint direct al in de auto bij een uitwedstrijd. M.n. als het donker is, is het heel lastig deel te nemen aan de gesprekjes. Dit gaat in de kleedkamer door. Daar gaan de hoofden in de tas en al pratend zoeken ze de sokken en is het spreektempo hoog en haakt iedereen om en om aan. En zelf heb ik géén idee waar het over gaat en kan ik zodoende niet aansluiten. Ik vraag soms wel waar het over gaat. Maar ook niet elke keer. Dan samen de zaal in, sommige gesprekjes gaan nog door. We lopen in en tijdens het inlopen is het ook lastig mee te kletsen. Het inspelen gaat in tweetallen. Dat scheelt. Wel gaat alle communicatie langs mij heen. Gelukkig heb ik vaak plezier met degene waarmee ik speel. Waar ik mijn medespeler zie reageren op anderen, moet ik het laten gaan of vragen om herhaling. Soms doe ik dat, maar dat kan niet de hele tijd door. Time-outs lukken mij wel. Ik sta strategisch goed en meestal spreekt alleen de coach. Reacties vraag ik na. Na de wedstrijd ongeveer hetzelfde als ervoor. Alleen ben ik onder de douche doof. Hoortoestel en CI gaan uit. Dan versta ik helemaal geen klap! De wedstrijd wordt na besproken. De scheids dit of dat? Mooie of gekke bal zus of zo………….? Dat team zus of zo? Dat vul ik nu in dat ze w.s. dat wel bespreken. Of toch niet? In de kantine is het afhankelijk van de mate van herrie, hoe licht het er is, waar we zitten en hoe we zitten. In een grote kring gaan de gesprekken meestal in de groep, soms in kleinere groepjes. Het is dan altijd zoeken waar ik al of niet bij aan kan sluiten en dat begint bij mij steevast met de vraag: ”waar gaat het over?”. Gelukkig voel ik mij in dit team wel veilig genoeg dit te vragen. En zijn de teamleden stuk voor stuk heel lief en betrokken. Niet allemaal even leuk voor betrokkenen om zo te lezen, denk ik…………. Maar wel goed om te realiseren dat dit er wel is en dat dit het gedrag bepaalt. En soms gedrag geeft wat verkeerd uitgelegd kan worden. Als kind en later ook als volwassene kon ik in-en-in verdrietig en gefrustreerd thuis komen. Als kind begreep ik alleen niet dat mijn frustratie en verdriet hieruit voortkwam. Ik voelde en zag wel een hoop, maar kon het niet pakken. Er was geen verbinding met mijn teamgenoten. Ik holde steeds achter de feiten aan, zonder door te hebben hoe hard dat werken is. Nu weet ik dat het al of niet toegang hebben tot communicatie echt iets dóet. Dat blijkt uit het vervolggesprek dat ik met de slechthorende vrouw had tijdens Sencity.
Zij is nu tijdens thuiswedstrijden tolken in gaan zetten! Wow! Hoe en wanneer?? En hoe bevalt het? Zij tolken tijdens de time-outs en na de wedstrijd. Echt super!! Het mooiste, maar tegelijkertijd ook het wrangst, vond ik te horen hoe haar teamgenoten heel verbaasd, maar vooral ook warm reageerden met dat ze dat echt moet blijven doen, omdat ze nu een heel andere kant van haar zien. Ze is nu veel actiever (lees; mondiger) betrokken bij de time-outs en gesprekjes. Er is toegang tot communicatie wat zorgt voor verbinding in de zin van contact. Fantastisch! Heerlijk voor haar!
Zelf worstel ik nog even door.............
Hoe beleven jullie de teamsport? Wat doen jullie om te zorgen dat je toegang hebt tot communicatie?
Hoe zit het bij jullie met het accepteren van dit gemis aan communicatie? Ik ben ervan overtuigd dat er herkenning is, maar weet ook dat sommigen hier veel luchtiger mee om (kunnen) gaan. Voor mij geldt altijd: “ieder op zijn eigen wijs”.
Ik laat mij graag inspireren en informeren. Juist ook voor de kinderen die nog aan het begin van hun sportcarrière staan!
Comments