Wanneer ik mijn slechthorend-zijn als een beperking ervaar.
Hans en ik hebben het geluk vier prachtige kinderen te hebben. En inmiddels al 20, 17, 14 en 10 jaar oud, kan ik zeggen dat we het er (tot nu toe 😉 ) goed vanaf brengen als opvoeders. Ik ben trots op ze om wie ze zijn; ieder op zijn eigen wijs.
Voordat we kinderen kregen heb ik sterk getwijfeld of ik wel om zou kunnen gaan met de invloed van mijn slechthorendheid op het runnen van een gezin. Er zijn zoveel communicatiemomenten, waar ik als moeder een rol in heb en ook in wíl hebben. Ik kan er natuurlijk ook voor kiezen mij terug te trekken en hier thuis in mijn veilige coconnetje te zorgen voor de kinderen. Dat doe ik ook en dan geniet ik volop van ons prachtstel, maar er is meer…………..
Dat ik deel wil uitmaken van hun leven brengt regelmatig momenten van frustratie en verdriet met zich mee en dat heb ik van de week weer even stevig ondervonden…… Een verjaardag, waarbij we gezamenlijk eten met de familie. Ons gezin, hun gezin én aanhang en oma en tante. Een grote groep aan tafel. Ik zit schuin tegenover onze 3 meiden die weer op hun beurt tegenover hun neef en nicht en aanhang zitten. Er is een hoop gekletst van die kant en onze dochters moeten regelmatig lachen om wat daar allemaal verteld wordt. De volwassenen lachen regelmatig mee. Ik kan ervoor kiezen te genieten dat ze het zo naar hun zin hebben, maar dat lukt mij niet. Er wordt, heel lief, voor mij herhaald: ”het gaat daar en daar over”. Wat betekent dat ik het uit tweede hand mee krijg en vaak de verkorte versie. Het steekt op één of andere manier meer dan anders. Ik baal dat ik niet zelf kan aanhaken. Ik ga naar de gang. Tranen…………. Ik herpak mij en ik klets 1 op 1 met een ander familielid die inziet dat het lastig is voor mij. Echt heel lief, maar voor mij niet de oplossing……….
Later thuis komt het grote verdriet eruit. Al wandelend, huilend en pratend met Hans op het strand kom ik erachter wat het is: een opéénstapeling van situaties waarin ik geen toegang heb tot de communicatie van onze kinderen. De onmacht die ik voel is groot. Als hun vrienden over de vloer zijn, als we bij de volleybal zijn, als er gereden moet worden voor de sport, als ik bij het paardrijden aan de zijlijn sta; ik sta letterlijk en figuurlijk aan de zijlijn. Ik ben zo graag op de hoogte van hun wel en wee, wat ze raakt of niet raakt, waar ze om moeten lachen en wat er leeft bij hen. Het is juist de social-talk tijdens de bovengenoemde situaties, waarin dit naar boven komt, maar die voor mij het lastigst is. Zodra ik vraag om herhaling of om rustig en duidelijk te praten geef ik ongewild een draai aan het gesprek en is de grootste spontaniteit weg. En dus doe ik het vaak niet. Bóós was ik ook, omdat er zo gepredikt wordt te kijken naar wat je nog wel kunt. Wat je zelf kunt doen en dat je positief moet blijven. En vul maar in! Dat doe ik óók! Alleen nu even niet: soms is het slechthorend-zijn gewoon zwáár en intens verdrietig door de heel harde confrontaties. Dat mag er ook zijn! Delen met een ander dat het ook zó ontzettend moeilijk kan zijn, wilde of kon ik niet altijd. Het heeft ook te maken met je kwetsbaar op durven te stellen en de ander niet nóg eens extra te belasten (want hij of zij doet al zo ontzettend veel voor mij en daarbij: hij of zij vindt het vreselijk mij zo verdrietig te zien. Dat is dan dubbelop voor diegene……..)
Na die avond merkte ik dat het juist heel fijn is ook dit moeilijke stuk te delen.
Bij deze………..
Zorg jij dat jouw kind ook zijn verhaal kan delen?
Het helpt……..
コメント