Vakantie met ons gezin.
Voor het eerst met ons fijne gezin naar Noorwegen. Een, voor ons, nieuw land met nieuwe indrukken, andere mensen, andere pistes, andere omgeving en allerlei belevenissen die we samen beleven. De vakantie was in één woord: GEWELDIG!
Waarom plaats ik hier nu een blog over? Tijdens een vakantie wordt alles altijd uitvergroot.
Je bent dan 24 uur per dag samen
Zo anders dan thuis, wanneer ieder zelf naar school, werk, sport enz. gaat en we vooral tijdens de maaltijden samen zijn.
Tijdens deze vakantie werd toegang tot communicatie binnen mijn gezin uitvergroot.
Ik heb het niet als heel zwaar ervaren, maar wil met mijn verhaal aandacht geven hieraan in de hoop dat ook andere slechthorende kinderen en volwassenen tijdens hun vakantie goed en leuk mee kunnen komen.
We trekken een week intensief met elkaar op en dat betekent ook veel communicatie. Het is er onderweg in het vliegtuig (het is voor de kinderen allemaal voor het eerst: “wow… spannend en gááf”, “zijn we al los van de grond?!?”) en in de auto worden ook regelmatig de eerste indrukken gedeeld. Tijdens het samen boodschappen doen (overleg wie wat zoekt en pakt en regelmatig de vraag: “mag dit er ook bij?”). Tijdens het regelen van de gehuurde skispullen en skipassen (half Duits, half Engels en nee… mama verstaat het niet allemaal en dubbel niet, doordat mijn slechthorendheid in de weg zit en ja… mama wil ook weleens zélf wat kunnen regelen…..). En dan het skiën zelf: wat trekken we aan? hoe koud is het? Bivakmutsen op (en dus mondbeeld weg). Dan overleg op de piste: waar gaan we heen? Welke lift pakken we? De geintjes en de pretjes en de opmerkingen die ik bijna nooit uit eerste hand meekrijg.
Het gaat te snel, maar er is dan ook teveel plezier, dus laat ik het gaan. Ik geniet van het feit dat onze kinderen zo genieten en het zo goed hebben met elkaar! En zelf geniet ik enorm van het buiten zijn, de sneeuw, de omgeving en het van de berg af suizen….. HEERLIJK!
’s avonds bij het eten en daarna het spelletjes doen ligt ook hier het communicatietempo zo hoog dat ik het niet kan bijbenen. Ik baal een beetje, maar laat niet meteen iets merken…… en blijf steeds om herhaling vragen.
Ik besef goed dat ik het aan moet geven, maar wil niet wéér de aandacht op mij en mijn slechthorendheid en mijn behoeften vestigen. We hebben het zó leuk! En het is allemaal al zo fantastisch. En de kinderen hebben het met elkaar zó goed! Moet ik niet gewoon tevreden zijn met dit?
De ochtend erna besluit ik van niet. Ik kaart het aan. Ik wil zo graag vaker uit eerste hand de opmerkingen, grapjes, vragen etc. horen. Zodat ook ik (en niet alleen Hans) directer kan reageren en aanhaken. Natuurlijk lukt het niet altijd en ook wil ik niet dat mijn behoefte ten koste gaat van de spontaniteit. Wat is daarvoor nodig en wat is haalbaar? We hebben het er over en komen tot het volgende:
Aan tafel praat iedereen vanaf nu luid en duidelijk. Dat vergroot de kans voor mij op het meteen de eerste keer verstaan. Daar waar ik nu eerst om herhaling vroeg, geef ik aan: luid en duidelijk! We moeten af van de gewoonte dat ik om herhaling vraag of een ander dat voor mij doet of herhaalt. Ik wil naar de gewoonte dat iedereen meteen rustig, luid en duidelijk spreekt. Óók als het onderling pubergein is. En meer ondersteunen met gebaren. Wat is daarvoor nodig? We spreken af dat ik zelf meer gebaren ga gebruiken, zodat zij ook meer gewend raken aan de gebaren. Het is een investering die ik nu zelf moet doen, opdat zij het overnemen van mij. Het is wat onwennig, want zij hebben de gebaren niet nodig. Maar mij helpt het enorm (ook in mijn energievoorraad) als deze communicatie meer vanzelfsprekend wordt. Op mijn vraag of iedereen dat ook echt wil en of er geen sprake is van schaamte en/of onwil antwoord iedereen dat hij/zij mee wil werken hieraan en ze er geen probleem mee hebben gebaren in te zetten; ook buitenshuis niet. Ik ben hier blij mee en vol goede moed stap ik de tweede helft van de vakantie in. En het gaat een stuk beter! Met vallen en opstaan; dat zal altijd blijven. En die gebaren ………… die zullen er zachtjes aan in slijpen…….. hoop ik....
Tot slot nog met z’n allen heel erg genoten van een prachtige tocht met de trein en boot naar en door de fjorden!
Comments