"Jij werd altijd boos als je het niet verstond". Deze zin laat me niet meer los, nadat ik na 10-tallen jaren deze gasten weer ontmoette. Deze mensen kwamen jaarlijks een aantal weken in het hotel van mijn ouders met hun 2 dochters, waarvan de oudste 3 jaar jonger was dan ik en de jongste 3 jaar jonger dan mijn 5 jaar jongere zus. In die zomers speelden we regelmatig samen. Nadat er overdag en in de avonden door iedereen hard was gewerkt (mijn zus en ik hielpen ook) gingen mijn ouders vaak bij de gasten aan tafel zitten. Dat was zo rond 22:00. Als je de hele dag niet je ouders hebt "gezien". Wat doe je dan als kind.... ? Ook bij je ouders zitten.…….. Voor een ernstig slechthorend kind als ik ávond aan ávond in het restaurant met al die gasten en bijbehorend rumoer is dit echt niet de meest ideale situatie om mee te komen in de communicatie. En dat terwijl ik er al flink wat luisterinspanning op had zitten overdag met spelen en later in de keuken en/of bediening. Als kind voeg je je naar de situatie waar je in opgroeit.
Ik ging er vaak ook bij zitten. Ook omdat dit het moment was dat mijn ouders samen zaten. Wij (dat zijn mijn ouders en ik) nog niet beseffend dat deze hele situatie veel te veel van mij gevraagd was. Daarbij was ik jaloers op mijn zus (die blijkbaar nog energie over had) en samen met die andere twee zussen heerlijk en makkelijk konden kletsen (in die herrie) en uit eerste hand konden genieten van alle verhalen die zij of hun ouders of de andere gasten die óók nog eens aansloten te vertellen hadden. Kletsen konden ze! En nog steeds, daar kwam ik gisteren achter. Boos werd ik regelmatig als ik daar niet kreeg wat ik nodig had: aandacht, rust en begrip. En dan die jaloezie erbij...... Oude gevoelens kwamen weer boven drijven en de emoties die daarbij horen ook. Alleen zijn de emoties (zoals frustratie, verdriet, teleurstelling en vooral ook eenzaamheid) nu helder en bewust. Nu snap ik waar die boosheid van toen vandaan kwam. Echt méér dan de helft kreeg ik niet mee. Constant om herhaling vragen. Constant toezien hoe anderen als vanzelfsprekend contact met elkaar hadden waar ik niet bij aan kon haken. En als het met hulp (vaak van mijn moeder waar het een tweede natuur van was steeds te herhalen) alsnog lukte aan te haken was er alweer een nieuw onderwerp en was ik t opnieuw kwijt. Het was gewoon niet te doen. Hoe graag ik ook erbij wilde horen en blijven. Hoe hard mijn moeder ook haar best deed. En zo kon ik alleen maar boos worden. De onderliggende emoties werden niet gezien of benoemd. Het deed mij pijn dat deze vrouw na al die jaren vooral dit beeld van mij heeft, want dat kind van toen wilde ik ook niet zijn. En ik wil dat nog steeds niet zijn...… Ik deel dit, omdat ik graag wil dat gedrag wat een kind (én volwassene!) vertoont altijd ergens vandaan komt. Er ligt ALTIJD een behoefte onder. Kijk alsjeblieft verder dan alleen dat gedrag. Hoe fijn zou het geweest zijn als juist mijn behoefte gezien, benoemd werd of opgepakt werd door bijv. iemand die daar ook ervaring mee heeft? Alleen al het helpen signaleren en verwoorden helpt enorm! Blij dat ik daar nu een bijdrage aan kan leveren.
Comments