Wat een drukte voor de feestdagen! De “gewone” vragen die iedereen zichzelf en elkaar stelt: Waar vieren we het? Welke dag? En met wie? Wat eten we? Wat doen we aan? Wat gaan we verder nog doen? Wat moeten we voorbereiden? Welke boodschappen? Kadootjes? Zoveel mensen, zoveel wensen.
Daar komen voor mij extra vragen bij: Wat spreken we af rondom communicatie? Wat ga ik mee krijgen van alles? Waar kan ik het beste zitten? Wat bespreek ik van te voren rondom mijn behoeften om mee te kunnen komen? Wie kan mij daarbij helpen? Hoe zorg ik voor een goede energiebalans? In hoeverre zal iedereen rekening kunnen houden met mij? Moet dat überhaupt? Mag ik dat verwachten en wat mag ik van mijn partner daarin verwachten? Wat mag ik van onze kinderen verwachten? Wat van de overige aanwezigen? En nee…. ik heb nu eens even geen zin om dan maar de keuken in te duiken om de communicatie even te ontlopen……… of rond te gaan met lekkers……. of mij terug te trekken met een boek of haakwerk……….. Ik wil erbij betrokken blijven.
Ik ben hier zeker niet de enige in. Ik weet dat heel veel andere slechthorende en dove mensen daar ook mee worstelen. Ook weet ik dat ouders van dove en slechthorende kinderen zich regelmatig afvragen waar ze goed aan doen met hun kinderen t.a.v. dit soort familiedagen. En dat zij vaak op onbegrip van familieleden stuiten, want het gaat toch zo goed?! Dat lijkt het vaak ook. De kinderen hobbelen wel door. Die lijken niets te missen of te merken. Of toch wel? Ik hobbelde als kind ook gewoon door, maar merkte wel degelijk dat buiten mij om de communicatie verder ging dan dat ik kon behappen. Ik kon het alleen niet “pakken”. Er was dat gevoel van onrust en niet weten wat te kunnen doen om……….. en ja…. ik overleefde ook door mijn eigen gang te gaan of te doen alsof. Ik vond het pijnlijk te zien hoe mijn veel jongere zus wel overal aan social talk deelnam. Terwijl ik als oudste toch beter mee moet kunnen komen…. Ik kon knállen als het niet ging zoals ik wilde dat het ging en niet alleen om het niet horen, maar om alles wat eraan vast zat, waar ik op dat moment geen weet van had. Niemand trouwens…….
Nu als volwassene weet ik het wel: ik doe zo goed en kwaad als het kan gewoon mee. Heb inmiddels zo mijn (al of niet goede) strategieën ontwikkeld. En blijf zo betrokken mogelijk, maar wat een BERGEN ENERGIE dat kost!!
De slechthorende of dove kinderen van nu lopen vast ongeveer tegen dezelfde dingen aan en hebben vast ook hun manieren om die vermoeidheid en/of frustratie te uiten………… Wees daar alert op en pak saampjes voldoende en op tijd rust. Toon begrip; er gewoon zijn voor je kind op dat moment doet heel veel. Geef 1 op 1 aandacht; doe even in alle rust saampjes iets. Kijk naar wat het kind ontspant en geef het kind daar ruimte voor.
Enfin…. In het verleden stortte ik aan het eind van die dagen helemaal in. Kapot, gefrustreerd en moe. Wat nou “Vrolijk Kerstfeest”?! Dat moet anders kunnen………. grenzen stellen aan wat ik kan en binnen wat mogelijk is voor de anderen. En tijdig op zoek naar ontspanning.
Als ik heel eerlijk ben, wil ik het liefst alleen met ons eigen gezinnetje die dagen vieren. Dat willen onze kinderen, logisch, niet. Kerst is een familiefeest, dat moet je sámen vieren. Dat doen we dan dus ook. We bespraken hoe dit het beste kan, zodat het voor iedereen leuk is. Mijn moeder was in de veronderstelling dat ze mij niet mag helpen met vragen of er duidelijker/rustiger gesproken kan worden of dat er meer rekening met mij gehouden kan worden. Ik heb inderdaad periodes gehad dat ik het niet wilde en haar boos toesiste: “NIET -DOEN!”. Soms had het te maken met niet de aandacht op mij willen vestigen, soms met dat ik vond dat ik al genoeg vroeg en soms dat het allemaal toch niet hielp. Als puber heb ik om die reden een keer de hoortoestellen tegen de muren gegooid van verdriet en frustratie.
Nu wil ik niets liever dan dat er wel geholpen wordt. Dat ik het niet alleen hoef te doen. Het moet toch mogelijk zijn dat iederéén zijn best doet? Het moet toch mogelijk zijn dat het voor iederéén leuk is? Een keer vergeten rustig te praten of zo is niet erg. Als ik en de anderen die mij helpen, maar onbeperkt mogen vragen om herhaling of om rustiger of meer om en om te praten. Het helpt mij ook te weten dat iedereen begrip heeft voor het feit dat het van mij veel extra’s vraagt. En ja… ik weet dat het van hen ook iets extra’s vraag en waardeer het enorm als er inzet is om de communicatie voor mij ook toegankelijk te maken en te houden. En als ik er op kan vertrouwen dat als er een leuk verhaal aan lijkt te komen dat ze mij even extra waarschuwen, is het dubbel genieten! Meeluisteren uit eerste hand!
Benieuwd naar jullie visie hier op en wat jullie doen om deze dagen te kunnen genieten.
P.s. dankzij deze Kanjers, die elk op hun eigen wijze, rekening met mij hielden heb ik een heerlijke kerst gehad! Dank jullie wel lieverds!
Comments